patapya

*** papatyalar ilk açtıklarında baharın kokusunu hissederim... sonra bir zaman geçer ve bahar, kokusuyla cüssesi ile bin bir türlü çiçek böcek ve yeşili ile çıkıp geliverir...papatya yeni doğmuş kardeşini kıskanan ve henüz yeni konuşmayı öğrenmiş bir çocuk gibi kalır ortada...kalmakla da kalmaz birden ortadan yokoluverir...bu yok oluşa şahit olmak, farketmek kadar zordur...bu zaman, bu hayat, bu döngü bu kadar yüksekten aktığına göre aşağıya inerken yanından geçtiğimiz şeyleri farketmek de zamanı durdurabilme düşü kurmak kadar olası...((olasılığı hesapladım da yazdım bu cümleyi boru diil...))...belkide bahar geldiğinde üşenmeden sıkılmadan papatya aramalı, kimilerini koparıp kokum kokum koklamalı, kimlerini koparıp bilezik, yüzük (papatyadan yaptıkları yüzüklerle evlenen tipleri anlatan bi film vardı hatrılayan varsa hatırlata bbilir mi?) , tac yapmalı, en güzel ve kokulu olanlarını koparıp sevgiliye vermeli, yoksa sevgili papatya falı bakmalı yüzlerce seviyo çıkana kadar, koparmadan güneşe boyun uzatmış paptyaları parmak uçları ile sevmeli...belki böyle şahit olunabilir papatyaların varoluşlarına...belkide senin aklına gelen bisürü şeyi yaparak...naif, asi, karşıkoyan, aldırmayan ve kendine özgü bir yaşama belki böyle şahit olunabilir...