Salı, Ocak 23, 2007

bu iş çok zor yonca


şehir
başını bükmüş
suçlu, küçücük elli,
terli pembe yanaklı kısa pantalonlu
bir çocuk gibidir şimdi
tüm kızgınlığıma, tüm hıncıma,
tüm muhasebelerime, terk hayallerime
kettir bu bakışları şehrin...
istanbul şehrim...



kapılar var
arkasında yaşananlar...
100 mumluk ampüllerin aydınlattığı bu kapılar
sırdan gizemden kudurtarak beni
daha da renksizce soğurmaktadır bedenimi
ararken...
bakınırken...
sana dairleri...


3 Comments:

Blogger hephercokhic said...

insanlar hiç soru sormadan durunca...

Ocak 23, 2007  
Blogger su said...

utanıyorum!!!
insanlar bari bir kere ortak bir konu için soru sorsun, bırakalım da memleket gidiyor elden safsatalarını, ebediyete göndermeyelim konuşan dilleri, elleri, gözleri, 8 buçuk kilometre değil yolumuz daha da uzun aslında... katilin eli küçük değil, hangi nefret iki kurşunun üstüne kalleşçe sıkar, yerde yatana 3. kurşunu, hangi dilde "hoşgelir" katillerin ayak sesleri.
Utanıyorum!!
törende bir döviz görmüştüm türküm utanıyorum diye... adım önemli değil ne olduğumda değiştirmiyor gerçeğimizi. paradokslarda erimekten mi bahsediyorduk, hadi yatalım kış uykusuna.... oralardan bir uluma duyuyorum bunlar Onların sesi. kendi pisliklerinde boğulsunlar...

Ocak 25, 2007  
Anonymous Adsız said...

fotoğraflar çok gzll kim çektiyse eline sağlık:)

Şubat 08, 2007  

Yorum Gönder

<< Home

eXTReMe Tracker