kuru...

***gözyaşlarıma
dokunmadığımı
hatırladım, fark-
ettim belkide...
uzun uzun olmuş
nekadarını
hatırlamıyorum bile...

***yamurları seyretmekten, yamurlarda ıslanmaktan
kendi yamurlarımdan uzak kaldıımı farketmek bu...
dinen yamurun ardından cama vuran her yamur damlasının
bıraktıı, varlıklarının ispatı olan yol izleri çekilen bulutların
ve alabildiince insanın içine işleyen güneşin gölgesinde kalır...
***gözyaşlarıma olan özlem değil içimdeki...açan güneşin artık
sıradanlaşmasının gözlerimi yakınlarıma çevirmeme neden olması
sadece...baktıım yer güneş değil artık!...nede gökyüzü!...
pencerelerimde gözlerim...
pencerelerim gözlerim...

(where's my mind çalmaya başlar, bu yazı burda biter ... )