zamanmış

hayat çok değişken...dün ne bugüne benzer ne de önceki güne...yarınsa hayallerden öte, herşeye gebe sırıtıp durur japı (("kapı" olacaktı yannış yazmışım hızlı yazacam on parmak yazanlara taş çıkaracam derken...herneyse...)) arkasından...günler geçtikçe, yaşadıkça basamak mı oluyo tecrübe dediklerimiz bilmem, daha bi yukarılardan bakar oluyorum sana, bana, ona, buna...her çıktıım basamakta tek başınalıımıda biraz daha artmış durumda buluyorum...sonra da, "olm" diorum, "ne olursa olsun, yakınında en yakının olsa da sen hep o yannızlıın içinde olacaksın ona göre" diorum...sora ekliorum "yiyosa, in o basamakları..."...yemio...ineceim her basamak kendimi inkardan, yaşadıklarıma sırt çevirmekten, pişmanlık serabının çevresinde dönüp durmaktan ama zamanıda durdurmaktan ibaret olacak biliorum...basamak inilmesi durumunda en iyi seçenek, zamanın durması...ne kadar aşşağılardaysan zaman okadar durgun, durağan ve benden bihaber...örnek: zamanla ne zaman derdim olmaya başladı benim die düşündüümde, net bi tarih elbette veremem ancak şunu söyleyebilirim 20li yaşlarımdan sonra, özellikle 25 imden sonra...daha öncesi, zamanın benden yavaş yavaş haberdar olduğu, benimde onun varlııını farkettiim süreç...artık hem o benim farkımda, hem ben onun farkındayım...çok seviyoruz biribirimizi :) ...zamanla derdim başladı yavaş yavaş, ne olacak bakıp göreceim...tünelin ucu görünecek yavaş yavaş...ama orada ne olduunu hiç bir boyutta, zamanda, mekanda öğrenemeyeceim...

dün bugüne haksızlık, yarın bugüne kuma...bugünse benim...yani???..............................................;)